De postbode

Stel je bent een post loper.
Wat maak je dan allemaal mee als je door de straat loopt om post te bezorgen.
Links van je staat een man met zijn Black & Dekker zijn heg te snoeien.
Rechts hoor je een hond blaffen.
Je kan net op tijd wegspringen want achter je scheurt een brommer voorbij.
Je post de brief en loopt verder.
Bij het volgend adres lijkt het of je de brievenbus niet kan vinden en je zoekt een minuut of drie.
Vervolgens zie je hem, verscholen achter een erg stekelige haag.
Na een paar pijnlijke krassen te hebben opgelopen loop je al bloedend naar het volgende adres.
Tja pleisters meenemen misschien, hoe? je hebt al zoveel bagage.
Vervolgens sodemietert je fiets om, licht alle post op straat en mag je het weer gaan uit sorteren en
vervolgens op straat gaan leggen. Ja het is fijn om postbode te zijn.
aan het eind van de dag heb je het toch op gered en fiets je fluitend terug naar het postkantoor om je fiets te stallen, onderweg nog een enorme stortbui over je heen krijgen.
Als een verzopen kat kom je aan waarna je koud en nat de fiets in het hok zet. Nog even op slot zetten, krak het sleuteltje breekt af. snel pak je mopperend een tangetje om het laatste stukje sleuteltje er uit te peuteren.
Zo nu lekker naar huis, om de volgende dag fris weer op je werk te verschijnen, en tot de conclusie komt dat je band van je fiets lek is.

Ode aan de post bezorgers.

Ondanks tegenslagen gaan jullie door weer en wind, om telkens de post te bezorgen.

Vaak koud en nat van de regen.

Of helemaal onder de blauwe plekken, om dat ze tijdens gladheid wel tien keer onderuit zijn gegaan, met de zware fiets tassen vol post.

Kraker.