woensdag 19 september 2007

Nummer 108


In het dorpje in het mijnland, aten zij een schamel brood,
dagelijks ging men kolen delfen in de schaduw van de dood.

Samen haden ze een jongen met veel zorgen grootgebracht,
En voor het eerst zou hij met vader mee gaan in de donkere schacht.

En op zekere morgen ging hij met zijn vader naar de mijn,
fier om dat hij nu een man was en voor thuis een steun kon zijn.

En ze gaven hem een mijnlamp en een nummer 108,
en toen werd hij met de anderen diep de aarde ingebracht.

Bij hen voegen harder werkers zwetend met gekromde rug,
eerst een knal en toen een nood kreed naar de hoofdschacht werd je vlucht.

Toen ze vluchtend voor het mijngas boven kwamen in de schacht,
Was er eentje die niet terug kwam het was nummer 108.

Stil werd nu een grijze vader in de mijn en vol verdriet,
dekend waarom zijn kind moest sterven en de dood hem blijven liet.

Thuis daar zit zijn bedroefde moeder af en toe streelt zij zijn pak,
eerste werkpak van haar jongen met het nummer 108.








5 opmerkingen:

Anoniem zei

Jeetje wat een triest gedicht. Is die van jezelf?

Anoniem zei

Wat een zielig verhaal...

kraker zei

@ ingrid:
Nee een oud versje wat ik eens hoorde .
de foto's zijn wel echt en afkostig van de mijn in bestwig sauerland. Met een treintje ga je 1 kilometer onder de grond met een gids mee. deze gids vertelt je het verhaal achter de duits limburgse mijn industrie en laat je de mijn zien.

kraker zei

@ pamitasha:
Het is een oud versje wat ik eens gehoort heb. ik zal de rest van de foto's gaan inscannen en er even het verhaal achter vertellen. Tijdens de vakantie in sauerland een paar jaar terug waren we in bestwig in de oude mijn. de foto's laten een beedje zien hoe het toen was.
we zaten toen echt een kilometer onder de grond met een gids.
Niet zo als in valkenburg maar echt ( welliswaar vijlig ) 1000 meter diep .

kraker zei

Oeps een paar taalfoutjes.
Vijlig moet zijn veilig.
afkostig moet zijn afkomstig.

:-P