Moederdag

Moederdag wordt op de tweede zondag in mei gevierd ter ere van het moederschap in Amerika, Australië, België, Nederland en vele andere landen. In de omgeving van Antwerpen wordt Moederdag op 15 augustus (Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart, Sainte- Marie of Moederkesdag) gevierd, sinds 1913. In Frankrijk is het Moederdag op de laatste zondag van mei - tenzij Pinksteren op die dag valt, dan is het de eerste zondag in juni. In Spanje wordt El día de la Madre de eerste zondag in mei gevierd.

Moederdag werd in 1908 bedacht door Anna Jarvis uit West Virginia in de Verenigde Staten. De feestdag heeft zich in zijn huidige vorm vanuit de Verenigde Staten over de rest van de westerse wereld verspreid.

In gezinnen die Moederdag vieren staat de dag tegenwoordig in het teken van het verwennen van moeder. Ze krijgt ontbijt op bed en cadeaus - tot vreugde van de middenstand - en huishoudelijke taken moeten door vader en de kinderen worden overgenomen. Vaak hebben de kinderen op school cadeaus gemaakt.

Bron: Wikipedia.

Van de week las ik in de SPITS een artikel wat me aan het denken zette.

Een artikel waarin een vrouw vertelde dat moederdag haar doet beseffen dat ze incompleet is.

Een vrouw die haar dochter heeft verloren toen ze 18 uren jong was, omdat haar longetjes niet goed waren ontwikkeld. De dochter van deze vrouw,is na jarenlang vechten en proberen om zwanger te worden uiteindelijk met behulp van IVF geboren. Voor heel veel vrouwen die zo graag zwanger willen worden, maar telkens zo verschrikkelijk moeten vechten voor dit geluk, is moederdag een dag waar je weer wordt geconfronteerd met je verdriet en leegte. Ik kan hier over meepraten, ja ik heb twee dochters dat is waar. Onze oudste werd na vijf jaar vechten en proberen om zwanger te worden uiteindelijk geboren met behulp van kinderaspirientjes. Tijdens het begin van de zwangerschap slipte de bloedvaatjes dicht waardoor het vruchtje stierf. Ik kan me het verdriet nog heel goed voor de geest houden toen we weer werden geconfronteerd met de zoveelste miskraam.

Het verdriet die er was, toen de vrouwen van vrienden wel zwanger werden en wij niet.

Uiteindelijk kregen we op verzoek van de gynaecoloog en tevens IVF arts,kinderaspirientjes voorgeschreven om het bloed dunner te maken. Mijn exvrouw moest dit negen maanden slikken. Uiteindelijk Is toen onze dochter H geboren en later M. Wij hebben het geluk dat het goed is gekomen maar dat neemt niet weg om er over terug te denken. De onderzoeken die we meemaakten , het verdriet wat we hebben gekend, en het gevoel dat ik op het laatst een zaad donor was omdat vrijen niet meer spontaan was maar moest vanwege de bevruchting. Ik kan u zeggen dat het voelde als er geen vrije wil meer in het spel was en ik wel moest. Ik kon als ik moe was niet zeggen van nu n iet want dan moest er weer een maand worden gewacht. Nee geen leuke berichten maar het is gelukkig goed gekomen.

Ik wil dan ook een ieder heel veel sterkte en kracht toewensen die deze dagen een moeilijke tijd meemaken.

Kraker.

Noot: in het artikel stond een link van de website www.lieve-engeltjes.nl

een site, speciaal voor ouders die hun kindje hebben verloren.