Spiegelbeeld

Hoe gaan we om met ons spiegelbeeld.

Jim Anderson Een psycholoog die onderzoek doet naar het spiegelbeeld en het herkennen van jezelf, heeft m'n interesse in deze fascinerend wereld van de psychologie nog verder aangewakkerd.

Ik heb de psychologie altijd heel interessant gevonden en het heeft me altijd enorm geboeid.

Vandaag zag ik op TV hoe deze psycholoog onderzoek deed bij jonge kinderen en ook bij dieren met behulp van een spiegel. Het herkennen van je eigen ik is bij dieren anders dan bij mensen.

Met name bij honden is het beeld van zijn eigen ik een bedreiging. Honden herkennen zichzelf niet in de spiegel en zien het beeld aan voor een ander en kunnen hier enorm angstig of agressief op reageren. Nog een leuk experiment was het experiment met 2 jonge lammeren. Wanneer de 2 lammeren bij elkaar zijn is er een rustige harmonie en zijn ze rustig en kalm. Zodra een lam werd weg gehaald begon het eenzame lam uren lang te blaken, waarschijnlijk uit angst of eenzaamheid.

Het leidde in ieder geval tot stress. Maar het eigenaardige geschiedde want zodra er een spiegel in de bak werd geplaatst, zag het lam het spiegelbeeld voor een ander lam aan en werd rustig. Bij mensen gebeurt op vrij jonge leeftijd het zelfde. Van 0 tot 1 jaar herkennen we nog niet onszelf. Baby's zagen hun spiegelbeeld aan voor een ander kind of zagen een ruimte wat ze wilden verkennen. Helaas was de spiegel de barrière, ze waren dan ook constant de spiegel aan het betasten en vonden het erg leuk dat er iemand anders was die tegen over hen zat. Van 1 tot 2 jaar worden we ons bewust van ons eigen beeld maar hebben de motoriek nog niet om het spiegelbeeld te vertalen naar je eigen ik. Peuters die aan dit experiment mee werkten kregen een stip van smink op hun wang waarna ze voor de spiegel de stip moesten herkennen. Ze zagen de stip maar konden het nog niet vertalen naar hun eigen ik. Ze zaten dan ook aan hun kleding te trekken terwijl de stip op hun wang was getekend. Vanaf een jaar of 2 tot 3 zijn we ons bewust van ons spiegelbeeld en herkennen we ons zelf er ook in. Kinderen gaan dan zeggen van dat ben ik of ze noemen hun naam, teken je een zonnetje op hun wangen dan wijzen ze ook werkelijk hun wang aan waar dat zonnetje zit. Ik heb heel veel spelletjes met mijn kinderen gedaan voor de spiegel en heb hier verschillende foto's van gemaakt. Niet om ze te observeren maar vanwege het plezier wat de kinderen en wij ouders er aan hebben beleeft. Het leverde altijd van die leuke momenten op als je je baby ziet lachen naar zijn/haar spiegelbeeld, geweldig is dat om te zien en heel erg leuk. Later als mijn kind verdriet had dan hield ik het wel eens voor de spiegel zodat het kon zien dat er nog iemand huilde. Op de een of andere manier had dit een enorme rustgevende uitwerking op het kind. Het verdriet stopte vrij snel en er werd dan gelachen om dat vreemde kind met de pappa van mijn dochter. Later herkende ze zich zelf en hadden we nog meer lol als we voor de spiegel gekke gezichtjes stonden te trekken.

Het is een groot wonder hoe van een eitje en een zaadje zo iets moois kan groeien in het lichaam van de vrouw, maar ook hoe het kind groot wordt en telkens weer wat leert blijft me boeien.

Mijn dochters zijn nu 4 en bijna 6 jaar, en moeten nog veel leren in het leven. Ik ben 38 en heb ook nog veel te leren. Misschien wel tot aan mijn dood aan toe. Je ziet wel eens bij terminale mensen die op het laatst lopen van hun leven dat ze vertellen over hun leven en wat ze hebben mee gemaakt.

Ik heb het meegemaakt met mijn overgrootmoeder vlak voor ze overleed vertelde ze me de dingen die ze geleerd had in het leven, het was voor mij erg onderwijzend en heb er enorm veel van opgestoken. Het was een wijze oude vrouw die veel had meegemaakt en beslist geen gemakkelijk leven heeft gehad. Ik heb nog veel te leren denk ik dan. Ach het komt wel.

Alles op zijn tijd.